W „Hamlecie” Szekspira Poloniusz wchodzi w różne interakcje z innymi bohaterami, co wynika z jego relacji z nimi. Przyjrzyjmy się kilku przykładom zachowań Poloniusza.
W kontaktach z królem Klaudiuszem i królową Gertrudą Poloniusz sprawia wrażenie nadętego, a jednocześnie puchatego. Chce im zaimponować swoją mądrością i pozostać w ich łaskach, aby promować własne interesy. Ma mnóstwo sugestii na każdy temat, w tym na temat szaleństwa Hamleta, które – jak jest przekonany – wynika z jego sfrustrowanej miłości do Ofelii. Poloniusz sugeruje nawet, by wykorzystać własną córkę jako przynętę do ustalenia, co zrobić z Hamletem.
Poloniusz udziela Ofelii i Laertesowi wielu rad, ale sam rzadko się do nich stosuje. Nie ufa Laertesowi i wynajmuje kogoś, by szpiegował jego własnego syna. Poloniusz nakazuje Ofelii, by nie kochała Hamleta z powodu różnicy ich rang, ale potem praktycznie rzuca ją na Hamleta w ramach swojego planu.
Wobec Hamleta Poloniusz jest protekcjonalny. Następnie Poloniusz ukrywa się za zasłoną, aby podsłuchać prywatną rozmowę Hamleta z matką. Kosztuje go to życie na ostrzu sztyletu Hamleta. Wtrącanie się Poloniusza w nie swoje sprawy w końcu go dopadło.