W sztuce Sofoklesa Antygona sceny między głównymi aktorami są oddzielone krótkimi przerywnikami w postaci chóru. Z praktycznego punktu widzenia dialog chóru dawał trzem głównym aktorom czas na zmianę kostiumów za kulisami. Jednak Sofokles zaprojektował chór jako żywą encyklopedię dla widza; często odwołuje się on do dzieł mitologicznych lub innych sztuk, do których Sofokles chce nawiązać w Antygonie.
Chór nie jest jednak całkowicie oderwany od akcji samej opowieści. W Antygonie Sofokles wyznaczył chór składający się ze starszych tebańskich mężczyzn. Dzięki temu wpisuje ich w kontekst wydarzeń centralnych; zawsze podporządkowują się rządom i pragnieniom władcy Kreona. Jednak w miarę rozwoju sztuki chór zaczyna wyrażać rozbieżne opinie, przede wszystkim w odniesieniu do decyzji Kreona o skazaniu Antygony na śmierć za zapewnienie Polinejkesowi godnego pochówku. Chór daje wyraz własnemu dyskomfortowi widza wobec tej surowej decyzji i w końcu udaje mu się przekonać Kreona do zmiany zdania w tej sprawie.
W ten sposób Sofokles nadał chórowi wyjątkową rolę w Antygonie. Służy on widzowi do przekazania kontekstu historycznego i mitologicznego, ale także bezpośrednio ingeruje w centralną akcję fabuły.