W „Antygonie” Sofoklesa brak odpowiedzialności w ideologii nacjonalistycznej. Postacią, która jest tego najlepszym przykładem, jest Kreon, pełniący obowiązki króla Teb.
Nacjonalizm to system polityczny, w którym dobro danego narodu jest dla niego najwyższym priorytetem, nawet jeśli odbywa się to kosztem innych. Kreon jest władcą nacjonalistycznym. Dla niego najważniejsze jest dobro Teb; ten wąski punkt widzenia często przesłania mu inne względy.
Zamiast ukarać Eteoklesa za niesprawiedliwe pozbawienie Polinejkesa prawa do tronu, Kreon przejmuje się tylko tym, że Polinejkes zaatakował Tebę z obcą armią. Nie rozlicza Eteoklesa z tego, że nie dotrzymał umowy z Polinejkesem. Eteoklesowi zapewnia się pełne obrzędy pogrzebowe i godny pochówek, mimo że to on był przyczyną konfliktu między braćmi. Kreon postanawia, że ciało Polinejkesa zostanie pozostawione na polu bitwy, a każdy, kto będzie się do tego mieszał, zostanie skazany na śmierć.
Kreon nie chce się przyznać do winy, dopóki nie jest za późno. Tejrezjasz ostrzega go, że jego postępowanie wobec Antygony sprowadzi na Tebach gniew bogów, ale Kreon początkowo go lekceważy, uważając, że Antygona, grzebiąc Polinejkesa, pomogła zdrajcy Teb. Kreon ignoruje błagania Tejrezjasza i Hajmona o uwolnienie Antygony, ponieważ jego poczucie narodowe przesłania mu rozsądek. Dopiero gdy Antygona, Hajmon i Eurydyka popełniają samobójstwo, Kreon przyjmuje odpowiedzialność i sam siebie rozlicza z roli, jaką odegrał w tragedii.