Te słynne słowa są wyrazem rozdartej osobowości Fausta. Z jednej strony pragnie on wieść życie doczesne, pełne bogactwa, sławy, sukcesu i zaspokajania pożądliwych pragnień. Z drugiej jednak strony pragnie wznieść się na najwyższe szczyty, zarówno duchowe, jak i intelektualne.
To właśnie to ostatnie pragnienie doprowadzi go do zawarcia diabolicznego paktu z Mefistofelesem. Najprościej mówiąc, Faust chce być jak bóg; jest niezadowolony ze swojego ziemskiego życia i pragnie takiej władzy i kontroli nad innymi, jaką może sprawować tylko bóg. Sprzedając swoją ziemską duszę diabłu, Faust jest gotów oddzielić ją od swojego „brata”, jak go nazywa. Odtąd będzie istniała tylko jedna dusza, dusza boska, nieustannie dążąca do wyższej formy istnienia.