Dwie postacie, które muszą stawić czoła skutkom swoich niemoralnych decyzji i działań, to Hamlet i Klaudiusz.
Hamlet przez większą część sztuki zmaga się z pytaniem, czy zabić Klaudiusza, czego domaga się duch jego ojca. Po tym, jak duch błaga Hamleta, by pomścił jego śmierć, Hamlet długo zastanawia się nad tą prośbą. Początkowo nie jest nawet pewien, czy duch pochodzi z nieba czy z piekła; Hamlet, zwłaszcza w słynnym solilokwium „Być albo nie być”, wyraża różne obawy dotyczące życia pozagrobowego, a jeśli zamorduje niewinnego człowieka, to z pewnością przeklnie własną duszę. Hamleta dręczą moralne i religijne zmagania, aż w końcu przekonuje się o winie Klaudiusza. W końcu udaje mu się zakończyć życie Klaudiusza, ale traci przy tym własne. Śmierć Hamleta można zatem postrzegać jako rezultat jego własnej niemoralnej decyzji o popełnieniu morderstwa.
Klaudiusz z pewnością podejmuje pewne niemoralne decyzje, z których najważniejszą jest zamordowanie brata. Decyzja ta uruchamia główny konflikt sztuki, czyniąc go celem planów zemsty młodego Hamleta. W akcie 3, scenie 3 Klaudiusz zaczyna odczuwać ciężar tego wyboru i przez chwilę zastanawia się, czy można mu wybaczyć jego niemoralność.
Próba zatuszowania swoich zbrodniczych czynów stawia Klaudiusza w bezpośrednim konflikcie z synem byłego króla, Hamletem. W końcu zostaje on zabity, tak jak chciał tego duch, a jego nikczemny charakter zostaje obnażony.
Można też zastanowić się nad Ofelią, postacią na ogół czystą i niewinną, która zostaje wciągnięta w niemoralny proceder szpiegowania Hamleta. Rosencrantz i Guildenstern również okazują się niemoralni, szpiegując swojego dawnego przyjaciela, a następnie okłamując Hamleta co do prawdziwego celu ich obecności na dworze. Możesz również przeanalizować postępowanie Poloniusza, który używa podstępu i manipulacji, aby osiągnąć własne cele, i który zostaje zamordowany, gdy ukrywa swoją obecność przed Hamletem.