Kiedy trzy wiedźmy oznajmiają Makbetowi, że zostanie on mianowany Tanem Kawdoru, czytelnik już wie, że ta przepowiednia jest trafna. Makbet jednak nie otrzymał jeszcze tej wiadomości i jest zdezorientowany. Choć Makbet myśli, że czarownice to przepowiedziały, w rzeczywistości jest to już faktem.
Inny przykład konfrontacji pozorów z rzeczywistością pojawia się po tym, jak Duncan mianuje Malcolma następcą tronu. Choć Makbet wydaje się być szczęśliwy z powodu tej wiadomości, to obawia się, iż taki rozwój wypadków uniemożliwi mu zostanie królem: „Niech światło nie widzi moich czarnych i głębokich pragnień”. To pokazuje, że Makbet ukrywa swoje prawdziwe intencje.
Inny przykład oszustwa pojawia się, gdy Duncan odwiedza Inverness. Kiedy wita się z żoną Makbeta i dziękuje jej za ugoszczenie jego i jego towarzyszy, jej jawna uprzejmość i szacunek są podstępem. W poprzedniej scenie Lady Makbet mówi wprost, że planują zamordować Duncana, aby jej mąż mógł zostać królem. Duncan uważa Lady Makbet za wzorową gospodynię, ale w rzeczywistości jest ona bezwzględną manipulantką.
Każdy z tych przykładów kontynuuje wykorzystanie motywu wygląd kontra rzeczywistość.