Oksymoron to zestawienie przez autora dwóch słów, które są przeciwstawne lub sprzeczne. Używając oksymoronu, autor dodaje element złożoności i zachęca czytelnika do głębokiego zastanowienia się nad daną ideą.
W tym przykładzie z aktu 2, sceny 3, to Macduff używa oksymoronu „radosne kłopoty”. Aby umieścić to w kontekście, Macduff mówi o ugoszczeniu króla Duncana przez Makbeta. Z jednej strony Macduff mówi, że jest to radosne, ponieważ to zaszczyt mieć króla w swoim domu. Z drugiej zaś strony, jest to kłopot z powodu całej pracy, której taka wizyta wymaga.
Ten oksymoron zawiera o wiele więcej prawdy, niż Macduff sobie uświadamia. Jak czytelnik wie, król Duncan już nie żyje. Tak więc dla Makbeta ugoszczenie Duncana rzeczywiście było „radosnym utrapieniem”, ale nie w taki sposób, o jaki chodzi Macduffowi. Dla Makbeta było to radosne, bo śmierć Duncana uczyni go królem. Będzie też kłopotliwe, bo wiąże się z popełnieniem i zatuszowaniem morderstwa.
Ten oksymoron tworzy zatem ironię dramatyczną, ponieważ publiczność wie coś, czego Macduff ewidentnie jeszcze nie wie.