Istnieją dwie kategorie środków literackich. Są to elementy literackie i techniki literackie. Elementy literackie to sceneria, fabuła, konflikt, struktura, punkt kulminacyjny, bohaterowie i inne elementy fikcji, które są niezbędne i wspólne dla całej fikcji. Techniki literackie to symbolizm, obrazowanie, onomatopeja, personifikacja, alegoria, aluzja i inne opcje, które autor wybiera w celu skonstruowania dzieła literackiego. Techniki są opcjonalnymi wyborami, stosowanymi według uznania autora, aby osiągnąć jego cel, intencję i zadanie.
Goethe skonstruował Fausta część I i II jako dramat (sztukę) napisany w języku niemieckim w różnych formach wierszowych, w tym w niemieckich formach wierszowych o charakterze ludowym oraz w formach faustowskich, które Goethe sam opracował. Ma ona dwie odrębne części, które dzieli coś więcej niż czas i treść. Goethe porzucił romantyzm tak szybko, jak go wprowadził, i powrócił do Fausta sześćdziesiąt lat po opublikowaniu pierwszej fragmentarycznej (niekompletnej) wersji, pisząc tym razem w klasycznym ujęciu.
Jedną z technik stosowanych przez Goethego są zapowiedzi. Na przykład wiersz 1088 („Niebo nade mną, a fale pode mną”) zapowiada wydarzenie z części II, w której Faust leci z niebem nad sobą i falami pod sobą. Inną techniką stosowaną przez Goethego jest symbolizm. Na przykład w akcie I, Goethe używa orła jako symbolu Fausta i jego pragnienia przekroczenia ziemskich granic poznania („Orzeł szeroko wzbija się w powietrze”). Goethe stosuje również klasyczną aluzję, która przywołuje historie, idee, koncepcje i postacie z klasycznej mitologii i legendy, który nawiązuje do greckiego boga słońca Phoebosa: „Wreszcie zmęczony bóg zapada w noc”.