Goethe był twórcą epoki romantyzmu, ale gdy zobaczył, co założenia romantyzmu przyniosły społeczeństwu, wyrzekł się go. Dlatego też minęło sześćdziesiąt lat, zanim Goethe zgodził się pracować nad dokończeniem Fausta, dodając fragmenty do części I i przyjmując zupełnie nowe podejście do części II. Dlatego jedyne cechy romantyzmu, jakie można odnaleźć w dziele, znajdują się w tak zwanym Urfauście, czyli Fauście pierwotnym, na który składają się przede wszystkim historie Fausta i Mefistofelesa oraz Fausta i Gretchen (zwanej też Małgorzatą).
Najbardziej wyraziste cechy idei epoki romantyzmu dominujące w Urfauście to indywidualizm bohatera, wewnętrzna podróż w poszukiwaniu oświecenia, symbole i mity, emocjonalizm, umniejszenie roli rozumu. Faust jest typem nowego bohatera literackiego, różniącego się od poprzednich dobrych bohaterów, którzy mają wady lub popełniają błędy. Reprezentuje on romantyczny nacisk na indywidualność i dążenie do wewnętrznego oświecenia; jest to podróż ukierunkowana na samego siebie. Istotą Fausta jest symbolika, która motywowała dążenie romantyzmu do zrozumienia świata i emblematycznej natury, na przykład symboli makrokosmosu i mikrokosmosu, a także mitów i legend. Na przykład Goethe sięgnął do średniowiecznej legendy o doktorze Fauście, która wcześniej zainspirowała Marlowe’a doktora Fausta.
Wreszcie, w Fauście odnajdziemy cechę, z której romantyzm jest najbardziej znany lub osławiony – prymat emocji nad rozumem. Emocje i intuicja były uważane przez romantyków za podstawowe narzędzia „wyobraźni”, definiowanej jako siła rządząca ludzkim poznaniem, która kieruje rozumem, tworzy sztukę i rozumie wszechświat. Zachęcano do pielęgnowania emocji i intuicji, aby ułatwić sobie drogę do wewnętrznego oświecenia, co było widoczne w zachowaniu Gretchen i Fausta w związku z Gretchen.