Odpowiadając na to pytanie, można argumentować, że Hamlet jest odpowiedzialny za swój upadek; możesz też twierdzić, że jest on ofiarą okoliczności, w dużej mierze zaaranżowanych przez decyzje Klaudiusza.
Hamlet jest postacią paradoksalną. Z jednej strony jest człowiekiem bezczynności, który przez większą część sztuki zastanawia się nad swoim postępowaniem. Nie mając pewności, czy powinien zaufać duchowi i czy na podstawie tej informacji zabić Klaudiusza, Hamlet zwleka z podjęciem decyzji, a nawet rozważa samobójstwo. Jest też człowiekiem, który pozwala, by emocje wzięły górę nad rozsądkiem i podejmuje kilka impulsywnych decyzji, które mają katastrofalne skutki. Wierząc, że Klaudiusz ukrywa się za gobelinem, Hamlet decyduje się na zabójstwo, nie mając pewności co do tożsamości ukrytego człowieka. W konsekwencji staje się mordercą Poloniusza, a tym samym wrogiem Laertesa. Kiedy Ofelia zwraca Hamletowi pamiątki ich związku, ten ze złością poucza ją, że powinna „udać się do klasztoru”, a następnie dalej ją obraża; prawdopodobnie przyczynia się to do popadnięcia Ofelii w obłęd. Kiedy Hamlet wierzy, że Rosencrantz i Guildenstern działają przeciwko niemu, postanawia zmienić list tak, by zostali zabici po przybyciu do Anglii. Możesz twierdzić, że te i inne wybory dowodzą, że Hamlet jest odpowiedzialny za swój upadek.
Można też argumentować, że Hamlet nie musiałby dokonywać takich wyborów, gdyby Klaudiusz nie stworzył tak strasznych okoliczności. To właśnie Klaudiusz zamordował ojca Hamleta, aby zapewnić sobie władzę. Klaudiusz sprowadza Rosencrantza i Guildensterna na dwór, by szpiegowali ich dawnego przyjaciela z dzieciństwa, można więc uznać, że Hamlet ma prawo czuć się zdradzony ich sojuszem z Klaudiuszem. Klaudiusz napisał nawet oryginalny list, w którym nakazał śmierć Hamleta po przybyciu do Anglii; jest to ten sam list, który Hamlet zmienił, ostatecznie oszczędzając własne życie. Można więc uznać, że Klaudiusz jest człowiekiem niemoralnym, który stworzył skomplikowaną sytuację, w której Hamlet stara się po prostu jak najlepiej odnaleźć, zwłaszcza że niemal wszyscy wokół niego okazują się niegodni zaufania.
Niezależnie od tego, czy wina leży po stronie Klaudiusza czy Hamleta, sztuka kończy się śmiercią niemal wszystkich osób związanych z tymi dwoma bohaterami. Takie zakończenie mówi o daremności zemsty, która niszczy nie tylko tych, którzy są bezpośrednio zaangażowani w konflikt (jak Hamlet i Klaudiusz), ale także tych, którzy są niewinni (jak Ofelia i być może Gertruda).