Jedną z najciekawszych rzeczy w tym dziele jest to, że w przeciwieństwie do większości opowieści o „rozprawie z diabłem”, Faust zostaje uratowany, odkupiony i trafia do nieba. Głównym powodem tego jest naprawdę boska interwencja. Kiedy diabeł w końcu przychodzi po duszę Fausta, interweniują aniołowie i unoszą Fausta do nieba. Podczas podróży jego dusza zostaje oświecona i oczyszczona. Po przybyciu na miejsce spotykają go pokutujące kobiety, z których jedna jest byłą kochanką Fausta, błagające Matkę Boską, by ocaliła i przyjęła duszę Fausta. Ona to czyni. Częściowym powodem, dla którego Faust jest godny odkupienia i zmartwychwstania (nieba), mimo że zaprzedał duszę diabłu, jest fakt, że w ciągu całej sztuki przechodzi on duchową podróż. Doświadcza poczucia winy, wyrzutów sumienia i altruizmu oraz uczy się, że musi dążyć do celu, pokuty i zbawienia. Ta wewnętrzna walka jest tym, co ostatecznie zapewnia mu wstęp do nieba. Goethe przekazał nam ideę, że Bóg jest dobrotliwy i zbawi tych, którzy się starają, nawet jeśli zgrzeszyli tak rażąco jak Faust.